Depresja

Depresja - ta tajemnicza choroba jest wg WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) czwartym najpoważniejszym problemem zdrowotnym na świecie! Do niedawna, ze względu na słabą znajomość społeczną oraz brak wyraźnych przyczyn zachorowalności, "złego stanu" chorego, było często lekceważona. Osoba z depresją albo nie przyznawała się do niej, albo była pozostawiana samej sobie i zbywana słowami "weź się w garść".A to ogromny błąd,bo te słowa nie pomogą lecz mogą doprowadzić do pogłębienia się choroby.

Wyróżniamy różne typy depresji:

Depresja endogenna (inaczej: depresja właściwa, depresja kliniczna, depresja ciężka) nie ma przyczyny zewnętrznej,wywoływana jest przez bliżej niesprecyzowane zaburzenia funkcjonowania mózgu.W przypadku depresji klinicznej nie jest polecana psychoterapia, ponieważ pacjent i tak nie ma siły na współpracę z psychoterapeutą. Depresja endogenna wymaga bezwzględnego leczenia psychiatrycznego, w najcięższych przypadkach konieczna jest hospitalizacja.

Dystymia to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat o przebiegu łagodniejszym od depresji endogennej. Zachorowania następują najczęściej pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Sytuacja osób z dystymią jest zwykle bardzo ciężka - mają one prawie stale obniżony nastroj, są smutne, często mają poczucie beznadziejności.W dystymii zaleca się łączenie leczenia psychiatrycznego z farmokologicznym.

Depresja poporodowa dotyka co szóstą kobietę, smutek i zmęcznie po porodzie niemal każdą. Jak rozróżnić depresję od zwykłego smutku? Baby blues to "naturalne" obniżenie nastroju, które pojawia się najczęściej od 2 do 4 dnia po porodzie i jest związane z huśtawką hormonalną.Depresji poporodowej nie można przeczekać! Leczenie polega na pomocy psychologicznej, często konieczne są leki przeciwdepresyjne (istnieją leki bezpieczne dla matek karmiących piersią).

Choroba afektywna sezonowa (ang. Seasonal affective disorder, w skrócie: SAD) przybiera postać epizodów depresyjnych cyklicznie nawracających w określonych, stałych porach roku. Depresję sezonową należy odróżnić od klinicznej, w której zmiany emocjonalne zachodzą na głębszym poziomie psychicznym.

Choroba afektywna dwubiegunowa CHAD (dawne nazwy: zaburzenie maniakalno-depresyjne, psychoza maniakalno-depresyjna) charakteryzuje się naprzemiennymi stanami manii, depresji i zdrowia. Jest to najcięższy z opisywanych tutaj przypadków.Epizod depresyjny przebiega tak samo jak depresja jednobiegunowa. Epizod manii charakteryzuje się porywającym nastrojem, wzrastającą samooceną, natłokiem myśli, chory czuje, że może przenosić góry.Depresja dwubiegunowa jest niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację pracy, nietypowe stany chorego na ogół doprowadzają do zepsucia wszystkich kontaktów towarzyskich. Chorobie afektywnej dwubiegunowej często towarzyszy alkoholizm. Współczynnik samobójstw i prób samobójczych jest bardzo wysoki, jedna piąta chorych odbiera sobie życie.W leczenie depresji dwubiegunowej stosuje się leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki oraz leki stabilizujące, takie jak sole litu.

Dodam że coraz częściej depresja dotyka osoby w wieku szkolnym.Przejawami tego rodzaju depresji są: lęk towarzyszący zaburzeniom nastroju, dolegliwości cielesne, skupienie na funkcjonowaniu organizmu, autoagresja, obniżenie nastroju, rozdrażnienie, uczucie zmęczenia, brak zainteresowania, niezdolność przeżywania przyjemności (anhedonia) oraz niewydolność organizmu objawiająca się zaburzeniami snu i zaniedbaniem nauki.Przyczyn może byc tak wiele jak przypadków.

Ale pewnie skąd taki temat na moim blogu,nie chodziło tu o brak pomysłu na notke,tylko e-mail od pewnej osoby,gdy chciałam odpowiedzieć,pojawiła się informacja iż taki adres  nie istnieje,a bardzo chciałabym pomóc tej osobie.

A oto e-mail:

Nie wiem co się ze mną dzieje zauważyłam że od roku nie mam żadnych uczuć,gdy moja mama zadała mi pytanie czy ją kocham nie wiedziałam co powiedzieć bo nic nie czuje,ale tu nie chodzi tylko o nią,z chłopakiem zerwałam bo uznałam że to jest bez sensu,po rozstaniu nie czułam ulgi ani żalu a byliśmy ze sobą pół roku,moja siostra cioteczna zauważyłam że bardzo się zmieniłam chodzi też o to że zamknęłam się w sobie godzinami mogę siedzieć nic nie  mówiąc.Dodam że nigdy nie należałam do natury samotnika,nie miałam nie wiadomo ilu znajomych ale takich dla których byłam gotowa zrobić wszystko było kilku.

Zastanawiałam się co mogło doprowadzić do tej sytuacji,ale nie mam pojęcia nic szczególnego nie stało się w moim życiu.Czasami płacze z bezradności bo chciałabym czuć miłość jak to było dawnej,a nie żyć w takiej pustce.Mam 17 lat i jest to cudowny okres w życiu nastolatków i ja tez chciałabym się nim cieszyć.

Dodam jeszcze że od pewnego czasu czuje wstręt do swojego ciała,zaczełam się odchudzać choć mam już niedowagę,a gdy wyskoczy mi jakiś pryszcz mam ochotę zrobić sobie coś złego,od jakiegoś czasu moja mama zaczeła bardzo mnie denerwować pytaniami czy wszystko ze mną w porządku nie umiem jej powiedzieć że tak

Co mam zrobić w tej sytuacji??

Co do odpowiedzi to:

Myślę że powinnaś jak najszybciej udać się do specjalisty,bo z tego co zrozumiałam to twój stan coraz bardziej się pogłębia i nie powinnaś tego lekceważyć,nie wiem dlaczego usunełaś swój e-mail ale mam nadzieje,że przeczytasz to co tutaj napisałam,ty zrobiłaś pierwszy krok z prośbą o pomoc,a ja mam nadzieję że ci pomogłam.Będę szczęśliwa jeśli odezwiesz się jeszcze kiedyś do mnie.;)

A dla tych którzy są zainteresowani tematem różnych zaburzeń lub chacą się z nimi zeznajomić polecam filmy do obejrzenia:

''Skrywana tajemnica'' - temat bulimii
''Z miłości do Nancy ''- temat anoreksji

 "Przerwana lekcja muzyki"-

Depresja

"Skrywaną tajemnicę"

"Requiem dla snu"

"Trzynastka"